Af okkur í hlýju Afríku

Lúxus í Lilongwe

Þá er þessi mánudagur að enda kominn. Búið að vera heilmikið að gera í dag og um helgina. Svenni í því í dag að redda okkur brúsum undir allt díselið sem við þurfum að dragsnast með til Zimbabwe. Sú aðgerð gekk vonum framar þannig að þá er bara eftir að láta skipta á allskyns drasli sem þarf að skipa á í bílum fyrir langferðir – kann varla að nefna þetta allt, allskyns olíur og síur og vökvar og hvað veit ég. En þetta er nú sem betur fer ekki mín deild. Mín deild hinsvegar að sjá til þess að allskyns vegabréfsáritanir komist rétta leið í passana okkar. Þeir í Zimbabwe svo kræfir að þeir láta krakka sækja um visa, sem ekkert af hinum löndunum gerir. En sum sé, við erum orðin ægilega spennt að fara, bíðum bara eftir föstudeginum, en þá eftir hádegi ætlum við að bruna til Blantyre, gista þar og leggja svo af stað í bítið á laugardag.

Laugardagurinn var bara lúxus hér hjá okkur. Fórum í Tamarind Club með Kristrúnu í sundtíma. Fyrsta skipti sem hún fer en þónokkrir úr bekknum hennar mæta þarna í sundtíma á laugardagsmorgnum. Þetta var alveg meiriháttar þannig að nú erum við búin að ákveða að sækja um aðgang að þessum ágæta klúbb. Vill svo vel til að tilvonandi tengdamamma Kristrúnar sér um klúbbinn þannig að það verður vonandi auðsótt! Drifum okkur svo í bæinn eftir sundið, fengum okkur hádegismat á Mamma Mia og svo var farið í Indian Town að versla. Það er nú alltaf upplifun að fara þangað – þvílík kaos. Byrjuðum á timburmarkaðnum, en við ætlum að láta smíða fyrir okkur hillur í borðstofuna þannig að við kíktum á hvað þar væri í boði af huggulegum harðvið sem mætti nota. Ýmislegt til sem við förum í að kaupa þegar frá Zimbabwe verður komið. Ég endaði svo með að kaupa nýtt veski, kominn tími til að leggja þessu gamla – það var týpísk malavísk verslunarupplifun. Við spurðum um verðið, því það er náttúrlega ekkert verðmerkt. Þeir segja 3500, og ég góla uppyfirmig, þrjúþúsundogfimmhundruð, ah, madam segja þeir þá, what can you pay, make us an offer .... og ég segi: en á þessu veski hér stendur 1700, og þið ætlist til að ég borgi 3500 – but madam that is dubai money. Við enduðum með að kaupa þetta á 2500, sem sjálfsagt var alltof mikið – veit reyndar ekki hvert gengið er á dubai-ískri mynt en svona er þetta bara hér! Unganum tókst svo að svæla tvo ísa útúr pabba sínum í Shoprite meðan ég vafraði um búðina í leit að æti. Hún fór nokkuð faglega að þessu, spurði pabba sinn hvort hann vildi ekki ís líka, jú jú hannn vildi það, svo sannfærði hún hann um að hann ætti að bíða með sinn ís þartil hún væri búin með sinn, og þegar hún hafði hesthúsað sínum sagðist hún endilega þurfa að athuga hvort hans væri ekki vanilluís líka – og svo sást ekki meira af ísnum þeim. Þau komu svo blaðskellandi inn og höfðu miklar skoðanir á því sem ég var búin að setja í körfuna og hverju ætti að bæta í hana.

Sunnudegi eytt heima í garði – Flora farin til Nkhata Bay að kaupa múrsteina þannig að húsfrúin stóð sjálf í þvotti og snúruferðum. Bara alveg ágætt að stússa í því. Kristrún, Serbina og Jonah í því að stússa í garðinum og hreinsa uppúr vatnsrennunum. Óskup dugleg greyin.

posted by Sigfríður @ 11:34 f.h.